Στην μεταγραφική φρενίτιδα των μεγάλων πολλές από τις ενδιαφέρουσες ειδήσεις συχνά υποσκελίζονται ή περνάνε στα ψιλά. Η είδηση πως ένας Έλληνες προπονητής μπάσκετ ανέλαβε ομάδα στο Ιράκ σίγουρα δεν είναι ότι το πιο σύνηθες. Διαβάζοντας την είδηση οι ερωτήσεις σε κατακλύζουν. Έχει μπάσκετ το Ιράκ; Βλέπουν μπάσκετ στη χώρα; Είναι ασφαλής για να ζει κάποιος εκεί; Μα ποιος πήγε εκεί; Οι ερωτήσεις πολλές κι έτσι δεν γινόταν να μην ρωτήσουμε τον coach Αντώνη Δούκα για αυτή την απόφαση που πήρε αποδεχόμενος την πρόταση της Al Kahraba!

Ο Κερκυραίος τεχνικός -που στην καριέρα του έχει βρεθεί από την παλαιστινιακή Ραμάλα και το Μπαγκλαντές μέχρι την Αλβανία, την Κίνα, την Ελβετία και το Αμπού Ντάμπι- μίλησε στο basket247 για τις εμπειρίες αλλά και όλες τις μοναδικές στιγμές που έχει ζήσει, σε μία καριέρα που σίγουρα δεν είναι συνηθισμένη.

Απόκρυψη αναφερόμενου κειμένου

Αναλυτικά όσα δήλωσε:

Διαβάζοντας την είδηση ότι ένας Έλληνας προπονητής ανέλαβε ομάδα στο Ιράκ σίγουρα εκπλήσσεσαι. Εσύ πώς αποφάσισες να αποδεχτείς αυτή την πρόταση; Δεν σε φόβισαν τα όσα ακούγονται για την χώρα;

«Όταν ο ατζέντης με τον οποίο συνεργάζομαι, μου μετέφερε αυτή την πρόταση ένιωσα λίγο περίεργα για όλα όσα ακούγονται. Πριν απαντήσω, ζήτησα κάποιες ημέρες να το σκεφτώ κι έτσι ξεκίνησα να ψάχνω πληροφορίες. Μίλησα με ανθρώπους που ζουν εδώ, μίλησα με την ελληνική πρεσβεία και αυτό που άκουσα είναι ότι πρόκειται για μία φυσιολογική κατάσταση κι όχι για όλα αυτά τα ακραία που ακούγονται. Αποδέχτηκα την πρόταση κι έτσι ήρθα στο Ιράκ. Πλέον, ζώντας εδώ κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η προπαγάνδα που γίνεται κατά αυτής της χώρας είναι απίστευτη. Τα πάντα είναι φυσιολογικά, είναι υπό ανάπτυξη και είναι μία τυπική αραβική χώρα με εξαιρετικά τυπικούς ανθρώπους του αραβικού κόσμου. Έχει υπέροχα μέρη, τεράστια ιστορία και βλέπεις μέρη που διάβαζες στο σχολείο και τώρα έχω την ευκαιρία να τα βλέπω από κοντά. Με σιγουριά μπορώ να πω ότι εξεπλάγην ευχάριστα».

Έχεις προπονήσει σε πολλές ομάδες όλων των επιπέδων σε Ελλάδα (Καβάλα, Ηρακλής, ΓΣ Λάρισας κ.α.) και εξωτερικό, ποιο θα έλεγες πως είναι το επίπεδο στο μπάσκετ και στο πρωτάθλημα του Ιράκ;

«Το πρωτάθλημα μπάσκετ στο Ιράκ είναι χωρισμένο σε τρεις κατηγορίες. Από αυτά που έχω δει μέχρι στιγμής και από τα βίντεο που έχω παρακολουθήσει, οι ομάδες στην πρώτη κατηγορία θα συγκρίνονταν με τις μεσαίες ομάδες της ελληνικής Elite League ή αλλιώς Α2 κι αυτό γιατί έχουν την προσθήκη των δύο παικτών. Σε σύγκριση με την Ευρώπη οι Ιρακινοί παίκτες έχουν αρκετές ελλείψεις τεχνικά αλλά είναι ένα κομμάτι που δουλεύουν. Σε κάποιο βαθμό αυτές οι ελλείψεις οφείλονται και στην κατάρτιση των προπονητών. Οι προσθήκη, ωστόσο, των δύο ξένων που συνήθως είναι καλοί και ποιοτικοί ανεβάζει αρκετά το επίπεδο των ομάδων που θα συγκρινόντουσαν με τις αντίστοιχες δικές μας μεσαίες ομάδες της Α2».

Ο κόσμος ασχολείται με το μπάσκετ και γενικότερα με τον αθλητισμό;

«Ναι φυσικά κι ασχολούνται από φέτος κιόλας οι αγώνες θα μεταδίδονται ζωντανά. Σε κάποιες πόλεις οι φίλαθλοι ενδιαφέρονται για το μπάσκετ λίγο περισσότερο και σε κάποιες λίγο λιγότερο. Η Βαγδάτη γενικά είναι μία πάρα πολύ μεγάλη πόλη με πληθυσμό κοντά στα 8 εκατομμύρια. Συνολικά, ο κόσμος ασχολείται περισσότερο με το ποδόσφαιρο με αποτέλεσμα όλες οι ομάδες να δαπανούν τα περισσότερα χρήματα εκεί. Φανταστείτε ότι ο προπονητής της Εθνικής ομάδας είναι Ισπανός».

Ένας προπονητής από την Ευρώπη και ειδικά από την Ελλάδα φαντάζομαι δεν θα είναι το πιο σύνηθες στο Ιράκ. Πώς σε υποδέχτηκαν;

«Πράγματι δεν είναι σύνηθες να έχουν προπονητές από την Ελλάδα, όμως υπάρχει ένας Σέρβος τεχνικός που βρίσκεται εδώ τρία χρόνια. Συνήθως έρχονται προπονητές από τον Λίβανο. Φέτος, αν δεν κάνω λάθος, νομίζω συνολικά θα είμαστε τρεις ξένοι προπονητές. Νομίζω ότι αυτό κάνει καλό στο άθλημα.

Σχετικά με την υποδοχή, γενικότερα πρόκειται για έναν πάρα πολύ φιλόξενο λαό και με υποδέχτηκαν με έναν υπέροχο τρόπο. Είναι συνέχεια κοντά μου κι ό,τι χρειάζομαι με στηρίζουν και με βοηθούν. Μέχρι τώρα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από την συνεργασία και συνύπαρξη που έχω μαζί τους».

Πώς θα περιέγραφες τη ζωή στη χώρα και τους ανθρώπους της; Είναι συνηθισμένοι να βλέπουν έναν ευρωπαίο να κινείται και να ζει ανάμεσα τους;

«Η ζωή εδώ στο Ιράκ είναι μία τυπική αραβική χώρα που έχει πάρα πολύ ζέστη. Στη Βαγδάτη το θερμόμετρο κάποιες μέρες φτάνει και τους 50 βαθμούς! Οι άνθρωποι όπως γενικότερα κι όλοι οι Άραβες θέλουν το χρόνο τους γι’ αυτό που κάνουν. Είναι αρκετά συνηθισμένοι να βλέπουν ξένους κι Ευρωπαίους. Πρόκειται όπως προείπα για έναν πολύ φιλόξενο λαό και μου συμπεριφέρονται εξαιρετικά. Προφανώς υπάρχουν κι επικίνδυνα μέρη, όμως σε ποια χώρα του κόσμου δεν υπάρχουν τέτοια;».

Ποιοι είναι οι στόχοι που υπάρχουν στο σύλλογο και σε έκαναν να αποδεχτείς αυτή την πρόκληση;

«Ο σύλλογος δεν έχει καταφέρει τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια να μπει στα πλέι οφ και βρίσκεται συνεχώς στο μεταίχμιο αν θα μπει ή όχι. Φέτος αυτό που κουβεντιάσαμε με τους ανθρώπους της ομάδας είναι ότι θα πρέπει να ενισχυθεί το ρόστερ. Κάναμε μία αρκετά καλή επιλογή ξένων, θέλω να πιστεύω, πάντα σε σχέση με τα χρήματα που διαθέτει ο σύλλογος. Οι γηγενείς παίκτες που ήρθαν είναι κι αυτοί σε αρκετά καλό επίπεδο οπότε θεωρώ ότι η ομάδα όπως δουλεύει μέχρι τώρα και αν μείνουμε υγιείς έχουμε αρκετά καλές πιθανότητες να μπούμε στα πλέι οφ και μετά βλέπουμε».

Από την παλαιστινιακή Ραμάλα και το Μπαγκλαντές μέχρι την Αλβανία, την Κίνα, την Ελβετία και το Αμπού Ντάμπι φαντάζομαι οι εμπειρίες που έχεις συλλέξει είναι απίστευτες. Τι είναι αυτό που δεν θα ξεχάσεις από την κάθε χώρα που βρέθηκες για να εργαστείς;

«Πραγματικά είναι πολλές οι χώρες που βρέθηκα μέσα από το μπάσκετ. Πάρα πολλές εμπειρίες, πάρα πολλές εικόνες και στιγμές. Αυτό που σίγουρα δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι ο τρόπος με τον οποίο βλέπω ότι αντιμετωπίζουν τη ζωή σε κάθε μία από αυτές τις χώρες. Για παράδειγμα στο Μπαγκλαντές που έχει 200 εκατομμύρια πληθυσμό κυρίαρχο στοιχείο παντού ήταν η φτώχεια αλλά την ίδια ώρα χαρακτηρίζεται ως μία από τις 7-8 πιο αναπτυσσόμενες οικονομίες που σημαίνει ότι ετοιμάζονται υποδομές. Η Ελβετία είναι γνωστή, το Άμπου Ντάμπι και τα Εμιράτα θα τα χαρακτήριζα πιο πολύ ως τουριστικούς προορισμούς, καθώς αν εξαιρέσεις τη ζέστη μοιάζουν πλέον με την Ευρώπη».

Ποια θα έλεγες ότι ήταν η πιο δύσκολη στιγμή που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις;

«Η πιο δύσκολη μπασκετικά ήταν στην Ελβετία γιατί εξαιτίας συνεχόμενων τραυματισμών η ομάδα αποδυναμώθηκε πάρα πολύ και φτάσαμε να παίζουμε με έναν ξένο, εφτά παιδιά και δύο μεγάλους. Ο πρόεδρος και το διοικητικό συμβούλιο αποφάσισαν ότι δεν θα αλλάξουμε τους ξένους και δεν θα ενισχυθούμε, καθώς πίστευαν ότι δεν υπάρχει λόγος για να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα μετά τον Φεβρουάριο τόσο εγώ, όσο και τα παιδιά να υποφέρουμε και να νιώθουμε άβολα.

Αν δεν μιλήσουμε μπασκετικά αλλά με βάση τον ανθρώπινο παράγοντα σε όλες τις χώρες που έχω βρεθεί, η πιο δύσκολη στιγμή είναι πάντα η ίδια. Το να βρίσκομαι μακριά από την οικογένεια μου, τους δικούς μου ανθρώπους κι αυτούς που αγαπάω είναι πάντα κάτι που με ζορίζει πολύ».

Τελικά ισχύει αυτό που λένε μερικοί ότι το μπάσκετ είναι παντού το ίδιο;

«Ισχύει απόλυτα αυτό! Από τη μία άκρη του κόσμου μέχρι την άλλη η γλώσσα του μπάσκετ είναι η ίδια. Το ζήτημα είναι ένας προπονητής οπουδήποτε κι αν βρεθεί να έχει την ικανότητα να αφομοιωθεί από το τοπικό σύστημα και να ενταχθεί σε αυτό για να μπορέσει αν κάνει τη ζωή του πιο εύκολη. Όπως μπορούν όλοι να καταλάβουν είναι εξαιρετικά δύσκολο να φέρεις μία χώρα και μία κοινωνία στα δικά σου μέτρα, άρα ακόμα κι αν είναι απαιτητικό πρέπει εσύ να μπεις στη δική τους νοοτροπία».

Μιχάλης Σταμουλάκης