Ορέστης Στυλιανόπουλος

Η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Αδιαμφισβήτητα. Αλλά η ιστορία θα γράψει και την καθολική αποδοχή των νικητών για τους ηττημένους. Και αυτό είναι ένα (μικρό) παράσημο που οφείλει να κρατήσει ο Ολυμπιακός και να προχωρήσει...

Όταν όλη η μπασκετική Ευρώπη μιλάει για εσένα δεν μπορεί να είναι όλα... για πέταμα. Κάτι σημαίνει. Ο Ολυμπιακός από την αρχή μέχρι το τέλος της σεζόν ήταν δίκαια πρώτος και φαβορί για τον τίτλο, έπαιξε διαστημικό μπάσκετ, έκανε bullying σε κάθε του αντίπαλο και έφτασε να παίζει το παιχνίδι που περίμενε όλη την σεζόν. Ωστόσο, έμπλεξε με μια γενιά Ισπανών που στο... πετσί τους μέσα έχουν μάθει να είναι πρωταθλητές. Να σηκώνουν κούπες.

Δεν ξέρω πραγματικά τι έχουν μέσα στον οργανισμό τους αυτά τα παιδιά. Και δεν μιλάω για τους Μούσα και Χεζόνια. Ούτε καν για τον Ταβάρες. Αλλά για τον Γιουλ, τον Ρούντι, τον Κοζέρ, τον Σέρχι. Η προσωποποίηση του «refuse-to-lose» και του... δεν ξέρω να χάνω. Τα ένστικτα επιβίωσης που έβγαλαν στον παρκέ αυτά οι «αχώνευτοι» Ισπανοθρεμένοι παίκτες -όχι μόνο στον τελικό- αλλά πέντε ματς συνεχόμενα είναι πέραν κάθε λογικής. Δεν εξηγείται ούτε με νούμερα, ούτε με συστήματα, ούτε με μπάσκετ. Τα ένστικτα επιβίωσης τους τους έκανε να δημιουργήσουν τον σαματά απέναντι στην Παρτιζάν στην Μαδρίτη, εκείνα τους το γύρισαν από το -16 στο Game 5, κάνοντας μια μυθική ανατροπή από 0-2 σε 3-2, εκείνα τους οδήγησαν στο μυθικό 12-4 στο τελευταίο πεντάλεπτο που τους χάρισε την 11η κούπα. Με αποκορύφωμα το «μανταρίνι» του Γιουλ.

Και για τα λέμε και όλα. Είναι ντροπή για το προϊόν της Euroleague να στέφονται πρωταθλητές Ευρώπης αυτοί οι... bad losers που δημιούργησαν όλο αυτό το σκηνικό στην Μαδρίτη που έγινε γνωστό παγκοσμίως. Τώρα... αλλά λόγια να αγαπιόμαστε. Φαίνεται πάντως πως το «δεν ξέρω να χάνω» έχει και καλή και αρνητική έννοια...

Ο Ολυμπιακός για να κοιτάξει την επόμενη του μέρα πρέπει να είναι σκληρός στην κριτική που θα κάνει στον εαυτό του. Το αίσθημα του... winner και του πρωταθλητή είναι πολύ μεγαλύτερο από ένα «μανταρίνι» του Γιουλ. Γιατί μπορεί το μπασκετικό bullying που έκανε στην Μονακό να του έφτανε για να περάσει σε έναν ακόμα τελικό, ωστόσο έπρεπε να ήταν προετοιμασμένος πως αυτό θα περάσει σε έναν οργανισμό σαν της Ρεάλ. Και όταν δεν την «τελειώνεις» μυρίζεται το... αίμα και σε σκοτώνει αυτή. Οι "ερυθρόλευκοι" έριξαν την Ρεάλ, ξέχασαν όμως να την σκοτώσουν. 

Και για τα λέμε και πιο απλά. Ο Ολυμπιακός έπρεπε με το μπάσκετ που έπαιζε, με την κυριαρχία του και τον έλεγχο του αγωνιστικού ρυθμού που διάθετε για 35’ να ήταν μπροστά με 10 πόντους. Και καληνύχτα σας. Όσο οι κοχονάτοι Ισπανοί «μύρισαν» λιγοψυχία στα τελευταία λεπτά και έβλεπαν να μην μένουν μακριά από το σκορ, ήταν το... ψωμί τους. Από αυτό αμείβονται τόσα χρόνια. Με δύο πόντους, με μόλις ένα σουτ, στα τρία δευτερόλεπτα...

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας μπορεί να αισθάνεται πως έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. Ότι περνούσε από το χέρι του. Η τρομερή εμφάνιση του MVP Βεζένκοφ δικαιολόγησε το «παρκάρισμα» του Πίτερς, όπως και αυτή του Κάναν για το «παρκάρισμα» του Λαρεντζάκη. Ο Φαλ έπαιξε τρομερή άμυνα στο «μανταρίνι» του Γιουλ, μόνη μου ένσταση τι θα γινόταν με το ριμπάουντ αφού ο Παπανικολάου είχε μπλέξει με τον Ταβάρες. Τι να λέμε τώρα...Ο Σλούκας βρήκε ένα σουτ με καλούτσικες προϋποθέσεις, αλλά μάλλον θυμήθηκε πως είναι... άνθρωπος και όχι Θεός όπως μας κολλήσει στο μυαλό από εκείνο το σουτ στην Πόλη.

Ειδική αναφορά χρειάζεται ο Τσους Ματέο. Και για τα λέμε ωμά, τους ξεφτίλισε! Ξεφτίλισε αυτούς που έψαχναν αντικατάσταση του Δεκέμβρη μήνα, ξεφτίλισε αυτούς που τον περίμεναν να αποκλειστεί από τον Ζοτς, ξεφτίλισε αυτούς που έλεγαν για τις επιλογές του, για την ζώνη του, για τους παίκτες που επιλέγει, για όλα. Μια φράση υπάρχει. Τους ξεφτίλισε. Όλους. Με ζώνη, «παρκάροντας» τον Μούσα, με Χεζόνια και Ντιαγιέ στο "4", χωρίς αλλαγή του Ταβάρες, χωρις Ντεκ, χωρις Γιαμπουσελέ, με 0-2 μέσα στην Σταρκ Αρίνα, απέναντι σε Ζοτς, σε Σάρας και Μπαρτζώκα. Τι να πούμε για το έργο του μόλις σε μια σεζόν... Και πως τον απολύεις αυτόν τον άνθρωπο; Με τίποτα. Ίσα ίσα. Για μένα αξίζει κατευθείαν τριετή ανανέωση...Ποιος; Ο βοηθός του Λάσο κύριες και κύριοι...

Αδιαμφισβήτητα, η επόμενη μέρα για όλους τους «ερυθρόλευκους» -παρά την υπερηφάνεια για την προσπάθεια- είναι ,και θα είναι για καιρό ακόμα, δύσκολη. Ωστόσο, απαιτείται συγκέντρωση για την συνέχεια καθώς υπάρχει ένας ακόμα στόχος μπροστά.

Από εκεί και πέρα, μπορεί το χθεσινό να φαντάζει μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για στέψη, ωστόσο ο οργανισμός του Ολυμπιακού γνωρίζει πως εάν συνεχίσει να στηρίζει το πλάνο που τον έφτασε μέχρι εδώ, θα έρθουν και οι επιτυχίες. Και κανένα πλάνο δεν στέκεται σε ονόματα. Ο Ολυμπιακός, οι Αγγελόπουλοι, ο Μπαρτζώκας γνωρίζουν πως για την γενιά «Παπανικολάου, Σλούκα» χάθηκε μια από τις τελευταίες ευκαιρίες που διέθεταν για το 4ο, αλλά δεν ξεχνούν πως ο Ολυμπιακός έχει μάθει να βγάζει κι άλλους Σλούκες, και άλλους Παπανικολάου, και άλλους Βεζένκοφ. Όσο ο Ολυμπιακός συνεχίζει να στηρίζει την λογική που τον έφτασε μέχρι εδώ, τόσο θα πρωταγωνιστεί, τόσο θα μάχεται για Ευρωκούπες, νταμπλ, τριπλ κράουν κλπ. Και αυτά μπορεί να έρθουν και χωρίς Σπανούλη, και χωρίς Πρίντεζη, και χωρίς Σλούκα, και χωρίς Παπανικολάου, και χωρίς Βεζένκοφ, και (γιατί όχι, χρόνια αργότερα) χωρίς Μπαρτζώκα... Μόνο και μόνο εξαιτίας του αξιοζήλευτου τρόπου που δουλεύει την δεδομένη στιγμή ο οργανισμός του Ολυμπιακού...

Υ.Γ.: Βιάστηκαν να βάλουν την ταμπέλα του loser οι... γνώστες του αθλήματος στον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Λες και δεν ξέρουν πόσο "ηλεκτρική" είναι η καρέκλα του πάγκου της Μπαρτσελόνα. Λες και αυτός φταίει και για τα προηγούμενα 14 χαμένα Final-4 των Μπλαουγκράνα. Loser ένας προπονητής που ήδη στο ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας έχει τέσσερα Final-4 (ένα με Ζαλγκίρις και τρία με Μπαρτσελόνα); Δεν νομίζω. Μέγα λάθος της Μπάρτσα εάν δεν τον στηρίξει. Όπως, λέγαμε και για τον Ολυμπιακό, πρέπει να... κοιτάζεις αυστηρά τον καθρέφτη σου και να αναγνωρίζεις το πλάνο που σε έφτασε μέχρι εδώ. Και θα έρθουν και οι επιτυχίες. Έτσι είναι ο αθλητισμός. Κάποιος κερδίζει, κάποιος χάνει. Εάν ο Γιασικεβίτσιους είναι loser όπως έτρεξαν να τον βγάλουν οι... ειδικοί, μήπως να ανοίξουμε την ίδια κουβέντα για τον οργανισμό του Ολυμπιακού; Μάλλον όχι, γιατί εδώ... τσιμπαέι...